Waszyngton – 4

Arlington, cz 1

„Cmentarz Narodowy w Arlington (ang. Arlington National Cemetery) – amerykański cmentarz wojskowy położony w Arlington, w stanie Wirginia na terenie Stanów Zjednoczonych. Cmentarz został założony podczas wojny secesyjnej poprzez wykupienie posiadłości Arlington House, należącej wcześniej do Mary Ann Lee, żony generała wojsk konfederacji Roberta E. Lee.

Na terenie nekropolii pochowanych jest ok. 400 000 zmarłych aktywnych członków sił zbrojnych, weteranów z wszystkich wojen w których brały udział Stany Zjednoczone w całej swej historii, począwszy od rewolucji amerykańskiej, oraz członkowie ich rodzin. Poza tym jest to miejsce pochówku niewielkiej liczby cywilów, którzy w jakiś sposób byli związani z armią lub polegli w czasie pełnienia obowiązków. Na cmentarzu w Arlington miały miejsce pogrzeby państwowe – William Taft, John F. Kennedy, Robert F. Kennedy oraz gen. John Pershing. Do roku 1992 na cmentarzu znajdował się grób Ignacego Jana Paderewskiego.

„Ignacy Jan Paderewski zmarł 29 czerwca 1941 w Stanach Zjednoczonych. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington w pobliżu Waszyngtonu ze szczególnymi honorami wojskowymi, jakie oddawano wcześniej tylko amerykańskim bohaterom narodowym. Jeszcze dzisiaj w oficjalnym serwisie internetowym tego cmentarza czytamy: „USS Maine Memorial zyskał dodatkowe znaczenie historyczne jako tymczasowe miejsce spoczynku, w latach 1941-92, Ignacego Jana Paderewskiego, wybitnego polskiego patrioty i światowej sławy pianisty.”
„Tablica w Arlington przypomina jego ostatnią wolę przewiezienia prochów do kraju”, a ściślej mówiąc do wolnego kraju. Prochy Paderewskiego sprowadzono do Polski w roku 1992, złożono w podziemiach katedry św. Jana w Warszawie…. „http://ij.paderewski.free.fr/grobowiec/index.html

Cmentarz jest położony na zachód od miasta Waszyngton, za rzeką Potomak. Tuż obok, po południowo-wschodniej stronie, znajduje się budynek Pentagonu.

Główne obiekty cmentarza to amfiteatr oraz Grób Nieznanych Żołnierzy zawierający szczątki niezidentyfikowanych amerykańskich żołnierzy, ofiar I wojny światowej, II wojny światowej oraz wojny koreańskiej i wojny wietnamskiej, przy którym przez 24 godziny i 365 dni w roku utrzymywana jest warta honorowa.

Inne często odwiedzane miejsca na terenie Narodowego Cmentarza w Arlington to grób prezydenta Stanów Zjednoczonych Johna F. Kennedy’ego i jego brata Roberta Kennedy’ego, monument poświęcony 266 marynarzom krążownika pancernego USS „Maine”, którzy zginęli w efekcie eksplozji i zatonięcia okrętu w 1898 roku oraz miejsce pamięci ofiar lotów promów kosmicznych Challenger i Columbia, które zakończyły się katastrofami.” Wikipedia

Wielkie wydarzenia na świecie lub lokalnie pozostawiają trwały odcisk w naszej pamięci. Doskonale pamiętam dzień morderstwa i pogrzebu prezydenta USA Johna F. Kennediego. Szczególnie pogrzeb utkwił mi w pamięci. Mieszkałam wówczas w Polsce i  kolegowałam się z sympatyczną dziewczyną Grażyną. Byłam właśnie u niej w domu aby oglądać telewizyjną transmisję pogrzebu prezydenta.  W 1963 roku posiadanie telewizora należało do rzadkości więc pokój stołowy koleżanki wypełniony był sąsiadami.

Obraz małego synka prezydenta, salutującego swego ojca był tak wzruszający, że łzy nie jednemu popłynęły po twarzy.

Dzisiaj mogłam osobiście oddać hołd prezydentowi przy jego grobie na cmentarzu Arlington w Waszyngtonie. Leży on ze swoją rodziną na wzgórzu, grób jest bardzo skromny ale ogień znicza nigdy nie gaśnie i flaga jest zawsze opuszczona do połowy masztu.

Z grobem JFK związana jest ciekawa historia. Na tydzień przed zabójstwem, Kennedy składał kwiaty na cmentarzu Arlington, stojąc na zboczu wzgórza, zachwycał się panoramą Waszyngtonu. Ponoć miał powiedzieć, że mógłby tam spędzić wieczność. Słowa te okazały się być prorocze. Brat Kennedy’ego, Robert ustalil po jego śmierci, w którym dokładnie miejscu prezydent wypowiedział te słowa i JFK został tam właśnie pochowany.

Cmentarz Arlington jest niezwykle zachwycający swoim prostym wyglądem z majestatycznie ustawionymi białymi nagrobkami.

Jest to wielki park gdzie zachowano stare, olbrzymie drzewa. Na niektórych widnieją dawno temu wyżłobione symbole i imiona.

Co roku Narodowy Cmentarz w Arlington odwiedza ponad 4 miliony osób.
Odbywa się tam średnio około 5.000 pogrzebów rocznie, zazwyczaj sześć dni w tygodniu, od poniedziałku do soboty. Średnio każdego dnia jest ich od 27 do 30.

Chowane są tutaj jedynie zasłużone osoby powiązane z sektorem wojskowym. Ceremonia pogrzebowa różni się znacznie od innych. Z daleka mogłam zaobserwować dzisiaj kilka paradujących grup wojskowych nienagannie ubranych w czerwone lub białe mundury. Słychać też było wystrzały.

Cmentarz jest rozległy stąd też jest możliwość zwiedzania go kolejką turystyczną wraz z przewodnikiem. Postanowiłyśmy jednak zaufać swojej „dwójce” i tym samym polepszyć kondycję do dalszych zwiedzań miasta.

Wejście na cmentarz jest tylko przez budynek stanowiący centrum dla odwiedzających. Kontrola ich jest rygorystyczna. Tutaj można się  zapoznać między innymi z historią wojen światowych i innych bitew,  poświęceń jednostek lub ugrupowań. W gablotkach umieszczone są podarunki osób przebywających w USA z oficjalną wizytą.

Cdn

Reklamy

Waszyngton – 3

Nasze królewskie łoża są nadzwyczaj wygodne. Zwykle mam problemy ze snem a tutaj śpię snem kamiennym. Wstaję wczesnym rankiem i szykuję się do przygód dnia. Najpierw kawa, bez której dzień nie nabierze żadnego blasku, później pobudka mojej kochanej córeczki. Na dzień dzisiejszy zaplanowałyśmy zakupy w centrum handlowym Walmart a potem wizytę w ZOO . 
Przed drzwiami wejściowymi do mieszkania

Nasza ulica North Capitol St NWWalmart to sklep o bardzo dostępnych cenach, coś w rodzaju Carefourt w Polsce. Zaopatrzyłyśmy się w żywność a córka w letnie bluzeczki. Lunch spożyłyśmy w mieszkaniu i pojechałyśmy do ZOO zwiedzając po drodze z okien samochodu obiekty, którym mamy zamiar poświęcić wiele dni, ale już na piechotę. Ponieważ jest to pierwszy dzień świąt i przepiękna pogoda więc wszędzie było tłoczno. Udało mi się zrobić trochę zdjęć. Wyszły nawet nieźle mimo, że robione są  z samochodu w czasie jazdy.

Budynek Kapitolu

Monument Waszyngtona zaprojektowany przez Roberta MillsaPomnik Jeffersona

Biały Dom, a raczej jego znikoma część.

Narodowe Archiwum.
Niestety nie udało nam się zwiedzić ZOO ponieważ zabrakło miejsc parkingowych.

Waszyngton – 2

Mieszkamy bardzo wygodnie w dwupokojowym apartamencie, śpimy na olbrzymich, nieomalże królewskich łożach, tak wysokich, że mając 161 cm wzrostu muszę przystawiać krzesełko aby w nim spocząć.

Kuchnia i pokój stołowy.
Przed schodkami wejściowymi.

Rozległość miasta zadecydowała o sposobie przemieszczania się tutaj. Wybór padł na Chryslera 300. Co za wspaniały samochód!!!!! Wyposażony w najnowszą technikę. Najbardziej podoba mi się GPS bez którego nie miałybyśmy uciechy z samochodu.

Zadowolone pojechałyśmy na większe zakupy, zaparkowałyśmy na parkingu i córka automatycznie zamknęła samochód. Ale dla pewności sprawdziła. Niestety, drzwi dały się otworzyć. Przeczytałyśmy instrukcję i nic nie znalazłyśmy. Zażenowane byłyśmy zmuszone zapytać dwóch przechodzących pań. Otóż okazało się, że po zamknięciu samochodu należy się oddalić aby uruchomić tą funkcję. Nie widzę w tym logiki ale samochód jest super.

Piękne centrum handlowe.

W USA byłam X lat temu i wówczas wszystko było tańsze porównując do Szwecji. Obecnie role się odmieniły. Na szczęście zaopatrzyłam się w dwie karty kredytowe.

 

 

Waszyngton – 1

Dla odmiany spędzam z córką święta wielkanocne w Waszyngtonie. Przyjechałyśmy wczoraj i miasto przywitało nas upałem. Podróż była wygodna i stosunkowo szybka, 8 godzin.

Utkwiłyśmy natomiast przy kontroli paszportowej i celnej. Zapytano nas o owoce. Na nieszczęście miałam dwa banany w torebce o których zupełnie zapomniałam. Grzecznie ale zdecydowanie zabrano nam paszporty i czerwonym szlakiem kazano nam powędrować do innej hali, zaludnionej już licznymi „przemytnikami”. Oficer z obsługi powiadomił nas, że za chwilę przywiezie tutaj nasz bagaż. „Chwila” się wydłużyła do ca godziny. Czekałyśmy z „uśmiechem” na twarzy. W końcu przywieziono walizki i wraz z podręcznym bagażem puszczono je na linię celem prześwietlenia. Oczywiście nie znaleziono nic podejrzanego, banany wrzucono do kosza i podziękowano nam z życzeniem miłego dnia. Powiedziałyśmy „wzajemnie” i szybkim krokiem opuściłyśmy lotnisko.

Waszyngton jest miastem bardzo rozległym, czego nie widać studiując mapę miasta. Podróż do miejsca pobytu trwała taksówką ponad godzinę co również odbiło się na liczniku. Po drodze udało mi się zrobić trochę zdjęć pierwszego wrażenia stolicy USA.

Pentagon


Białe pomniki na cmentarzu Arlington.

 

 

 

 

Wielkanoc 2019

Tradycje, zwyczaje i obrzędy wielkanocne

Najpopularniejsze tradycje, zwyczaje i obrzędy wielkanocne oraz te kultywowane w okolicach Wielkiej Nocy.

Niedziela Palmowa – symbolizuje przybycie Jezusa Chrystusa do Jerozolimy. Rozpoczyna Wielki Tydzień. Kiedyś w Polsce nazywa „Wierzbną”, ponieważ gałązki wierzby zastępowały palmy.

Zakaz pieczenia chleba – Zwyczajowo gospodynie nie piekły chleba na tydzień przed Palmową Niedzielą. Czyniły tak z obawy, aby im chleby wypiekane przez cały rok nie pleśniały. Do pieczenia zabierały się dopiero w czasie Wielkiego Tygodnia. W niektórych rejonach kraju tradycyjnym dniem wypieków był Wielki Piątek, w innych odwrotnie – tego dnia istniał zakaz pieczenia czegokolwiek. W razie złamania zakazu przez którąkolwiek z kobiet, całej wsi groziła susza. Dlatego winna gospodyni zostawała ukarana poprzez wyrzucenie jej i jej garnków do pobliskiej wody.

Pogrzeb żuru i śledzia – w dawnych czasach okres postu był bardzo ściśle przestrzegany, ograniczano wtedy spożywanie praktycznie wszystkie, mięsa, cukru nawet nabiału. Jedzono praktycznie tylko żur i śledzie. Dlatego w Wielki Piątek z radości ku końcowi postu, urządzano tzw. pogrzeb żuru i śledzia. Wszyscy mieszkańcy wsi z okrzykami radości zakopywali w przygotowanym dole „znudzone” pożywienie, z którym rozstawali się na cały rok. W niektórych regionach Polski zasypywano dodatkowo garnek z popiołem, który symbolizował koniec smutku i nadejścia radości.

Topienie Judasza – w Wielką Środę młodzież topi słomianą kukłę, symbolizującą Judasza. Po przeciągnięciu jej przez całą wieś, wrzuca ją do wody i obrzuca kamieniami do momentu aż pójdzie na dno.

Święconka – w Wielką Sobotę odbywa się święcenie pokarmów, które później spożywamy na świąteczne śniadanie. Ta pogańska tradycja została uświęcona przez Kościół. Choć zwartość koszyczka różni się w zależności od regionu, to w każdym nie może zabraknąć: jajka, baranka, soli chleba, kiełbasy i chrzanu.

Niedziela Zmartwychwstania – Wielka Niedziela rozpoczyna się od uroczystej mszy – rezurekcji. Później cała rodzina zasiada przy stole i spożywa świąteczne śniadanie, które rozpoczyna się składaniem życzeń i dzieleniem się poświęconym jajkiem.

Pisanki – Pochodzenie tradycji malowania pisanek nie jest do końca znane. Każdy kolory symbolizuje coś innego. Fioletowy i niebieski oznacza Wielki Post, czerwony to przelana na krzyżu krew Chrystusa, zielona, brązowa i żółta wyrażają radość. W naturalny sposób jajka można zafarbować gotując je w łupinach cebuli, kwiatach malwy lub kory dębu.

Śmigus Dyngus czyli lany poniedziałek. Pogańskie święto, symbolizujące budzenie się przyrody do życia oraz oczyszczenie z zimowego brudu. Przepowiednia mówi, że im mocniej oblana panna, tym większe szanse na szybkie zamążpójście.

Zajączek – zabawa wielkanocna – po świątecznym śniadaniu, wszyscy zebrani chodzą po domu i szukają ukrytych upominków.

Legnicka tradycja – „Chleb, śledź i grosz” – Tradycja sięgająca czasów średniowiecza, kiedy to w Wielki Piątek zakonnicy z klasztoru Benedyktynek i Kartuzów rozdawali potrzebującym mieszkańcom chleb, śledzie z beczki i specjalnie wybite grosze. Obecnie tradycję tę kontynuują członkinie Stowarzyszenia „Kobiety Europy” .

Blåkulla – wielkanocna tradycja szwedzka

Zbliża się Wielkanoc więc oto jeden z wpisów o związanych z nią tradycjach.

„Blåkulla (ze szwedzkiego Blå – niebieski, choć niegdyś oznaczający czarny, kulla – góra) – mityczne miejsce sabatów czarownic, mające znajdować się w Szwecji. W szwedzkim folklorze określenie odległa niebieska góra oznaczało również tradycyjnie miejsce pochodzenia trolli.

Nazwa Blåkulla pojawiła się po raz pierwszy w 1410 roku w historii o statku płynącym z Lubeki do Sztokholmu, który znalazł się w trudnym położeniu w cieśninie Kalmarskiej pomiędzy Olandią a lądową Szwecją, ale został uratowany w pobliżu miejsca zwanego Blåkulla, które identyfikuje się z wyspą Blå Jungfrun. Jako miejsce zlotów czarownic używał tej nazwy Olaus Magnus, ostatni katolicki biskup Szwecji. W procesach o czary począwszy od XVII wieku często pojawiająca się nazwa Blåkulla nie oznacza już jednak wyspy w cieśninie Kalmarskiej, ale miejsca gdzieś daleko na północnym wschodzie.

Trudno wydzielić jednoznaczny opis miejsca z obecnie dostępnych źródeł, gdzie przenikają się tradycje szwedzkie z tradycjami innych części Europy. W procesach czarownic w kontekście Blåkulli często pada kwestia porywania dzieci i to właśnie one były zwykle źródłem opisów. Niektóre podawały opis góry jako pięknego miejsca, co miało wyjaśnić dlaczego dały się zwieść czarownicy. Inne z kolei opisywały Blåkullę jako miejsce straszne, gdzie czarownice oddawały się orgiom pod stołami w salach balowych, a z wrzących kotłów dało się słyszeć jęki potępionych. Poszczególne opisy odpowiadały często powszechnym w owych czasach przekazywanym przez kaznodziejów wizualizacjom piekła.

Historie o porywaniu dzieci na Blåkullę mają prawdopodobnie związek z tradycyjnymi wierzeniami ludowymi w Szwecji, zgodnie z którymi dzieci często były porywane przez trolle lub też podmieniane za potomstwo trolli.” – Wikipedia

„Ok. 68 proc. Szwedów przynależy do Kościoła ewangelicko-luterańskiego, a z badań socjologicznych przeprowadzonych półtora dekady temu wynika, że 64 proc. Szwedów to ateiści. Większość z nich świętuje Wielkanoc, ale trudno pozbyć się wrażenia, że ma ona w szwedzkim wydaniu coś ze „skandynawskiego Halloween”.

Z prawej: córka Lucy z koleżanką Sarą

W Wielki Czwartek dziewczynki w długich spódnicach i chustkach zawiązanych pod brodą „na babuleńkę” chodzą od domu do domu, prosząc o łakocie, a w dowód wdzięczności zostawiają własnoręcznie zrobione laurki.

Wedle dawnych wierzeń to tego dnia w mitycznym miejscu Blåkulla („niebieska góra”) czarownice urządzają sabat, a potem wyruszają na miotłach, by porywać dzieci.

Na zachodzie Szwecji wiedźmy do dziś przepędza się, paląc ogniska i odpalając petardy, ale nic nie wyjaśnia, dlaczego małe Szwedki przebierają się w Wielkanoc za monstra, które miały je kiedyś porywać.” Gazeta Polska